Lekarz
L- Ala
Pielęgniarka
P- Gabrysia
Karusia
K- Pati
Upiór/Jasieńko
U/J- Lila
Wariat1
W1- Gosia
Wariat2
W2- Sylwia
Wariat3
W3- Ania/OOla
Dom
wariatów, noc. Wszyscy śpią, W3 ma na sobie kaftan bezpieczeństwa. K się budzi,
siada na łóżku.
K: szeptem
Tyżeś to w nocy? To ty Jasieńku! Ach, i po śmierci kocha! Tutaj, tutaj,
pomaleńku! Czasem usłyszy macocha!
Wariaci
się budzą. Są zmęczeni i mruczą coś pod nosem.
K: głośno
Niech sobie słyszy, już nie ma ciebie! Już po twoim pogrzebie! Ty już
umarłeś? Ach! Ja się boję! Czego się boję, mojego Jasieńka? Ach, to on! Lica
twoje, oczki twoje! Twoja biała suienka!
W1:
Bądź cicho! tuli szczoteczkę do zębów Jacuś chce SPAĆ.
W1
całuje "Jacusia", W2 patrzy na to i jest coraz bardziej zły.
W2:
Mam tego dość!!!!!
Zaczyna
gonić K. Podczas gonitwy przewraca wiele rzeczy. Nagle K staje, W2 wpada na
nią. Ona chwyta go i przyciąga do siebie.
K: I
sam ty biały jak chusta. chwyta W2 za ręce Zimny, jakie zimne dłonie!
Tutaj połóż, tu na łonie, przyciśnij mnie, do ust usta!
W2:
Zostaw mnie kobieto!!! K chce go pocałować RATUNKU!
Wbiega
P, rozdziela ich. K siada na swoim łóżku i płacze.
P: Co
się dzieje? Znowu Jasieńko? K kiwa głową na tak.
W2:
Ta wariatka powinna być gdzieś zamknięta! Kwarantanna!
P
odgania go.
P:
Posłuchaj Karusiu, Jasieńka.... nie ma...
K: zaczyna
płakać Ach, jak tam zimno musi być w grobie! Umarłeś! Tak, dwa lata! Weź
mię, ja umrę przy tobie, nie lubię świata.
Wbiega
L, w tym czasie K wyciąga nóż spod poduszki i chce się zabić. P ją powstrzymuje
i zabiera jej nóż. Wbiega L. K ucieka w głąb sali, reszta ją otacza.
L:
Jasieńko NIE ISTNIEJE, tylko ci się wydaje, że go widzisz. Jesteś po prostu
chora psychicznie i potrzebujesz pomocy.
K: zaczyna
płakać Źle mnie w złych ludzi tłumie, Płaczę, a oni szydzą; Mówię, nikt nie
rozumie; Widzę, oni nie widzą!
L
odgania wariatów, którzy opuszczają salę. Wychodzi też P, po chwili wraca z
wielką strzykawką.
L:
Dam ci coś na uspokojenie.
Próbuje
wbić jej igłę, ale ona szarpie się i wije.
L:
Pomóż mi z nią!!!
P
trzyma ją, L wbija jej igłę w ramię. K przestaje się wić i traci przytomność.
K: Śród
dnia przyjdź kiedy... To może we śnie? Nie, nie... trzymam ciebie w ręku. Gdzie
znikasz, gdzie, mój Jasieńku! Jeszcze wcześnie, jeszcze wcześnie!
L:
Chyba trochę przesadziłem z lekiem...
Zaczyna
się robić jasno, wstaje słońce.
K:
Mój Boże! kur się odzywa, Zorza błyska w okienku. Gdzie znikłeś? ach! stój,
Jasieńku! Ja nieszczęśliwa!
Mdleje.
L i P wstają. L jest bardzo z siebie zadowolony, P niezbyt.
L:
Ona ma rację moja droga, cóż za nieprzespana noc! Wybierzesz się ze mną na kawę?
P:
Bardzo chętnie. Nie było tak źle od czasu, gdy 2 lata temu pacjenci
stwierdzili, że mieszka tu upiór!
Idą w
stronę drzwi. Nagle robi się ciemno i rozlega się dźwięk pioruna, spod łóżka K
wychodzi UPIÓR/JASIEŃKO.
U/J:
Co zrobiliście mojej ukochanej, wy marne istoty?!
P:
Tooo... pan ją zna?
U/J:
Zostawiliście ją samą, leżącą na podłodze i w dodatku nafaszerowaną środkiem
nasennym!
L:
Możemy o tym porozmawiać w moim biurze...
U/J:
Nie! Zabieram to co należy do mnie! Wam należy się tylko kara!
Bierze
K, znikają razem pod łóżkiem. U/J kładzie na podłodze zapałkę, wszytko zaczyna
się palić, płonący wariaci biegają do okoła. Na środku sceny stoją zdziwieni L
i P, tępo patrzą w przestrzeń. W tle leci DOM WARIATÓW.
P: Ta
kawa dalej jest aktualna?
L:
Tak. Wynośmy się stąd.
Wychodzą,
wariaci też. Spod łóżka wychodzi czarna ręka z napisem KONIEC.
koniec
